سرنوشت انسان های اهل تقوی در دنیا و آخرت

این تغییر نقشه را که می‌بینم با خودم می‌گویم در این سی و اندی سال که تغییرات را دیده‌ام چقدر دنیا عوض شده… تا پنجاه سال آینده چه خواهد شد؟

حکومت‌هایی که از بین خواهند رفت، مرزهایی که به وجود خواهند آمد یا پاک خواهند شد. قدرتمندانی که مغزشان در جاده‌ای بیرون از شهر روی آسفالت پخش خواهد شد و…

همه را که کنار هم می‌گذارم تنها این آیه به ذهنم می‌رسد:

{إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ} اعراف: ۱۲۸

(زمین از آن الله است، به هر یک از بندگانش که بخواهد آن را به ارث خواهد داد… و فرجام کار از آن متقیان است)

می‌فرماید: به ارث می‌دهد. و در این دنیا ارث از مرده‌ای به زنده‌ای می‌رسد… اما عاقبت، فرجام کار، چیزی که ارث نشود برای دیگران، طوری که نیازی به مردن ما نباشد؟ آن چیست؟

اینها را که می‌نویسم به یادم می‌آید جایی که الان نشسته‌ام روزی پایتخت رم شرقی بوده، سرزمین کلیساها… اما الان، وقت اذان که می‌شود انگار همه‌ی خانه‌هایش مسجد است. آدم اسیر دوران خود نشود، که اگر شد سطحی می‌شود، اگر دوران قدرت است مغرور، و اگر دوره‌ی ضعف است ناامید. دل میبنده به اونایی که تو قدرتن!

آن عاقبت نیک را گروهی از مفسران، پیروزی و سعادت دنیا و گروهی بهشت آخرت گفته‌اند، که هر دو درست است و تعارضی ندارد. اما پیروزی دنیا به طور کلی به امت نوید داده شده نه به تک تک آنها. این یعنی تو به عنوان یک فرد الزاما پیروزی دنیا را نخواهی دید، هرچند باید برایش تلاش کنی. اما اگر متقی باشی قطعا فرجام آخرت را خواهی یافت.

{تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَن كَانَ تَقِيًّا} مریم: ۶۳

(این بهشتی است که به هر یک از بندگان ما که متقی است به ارث می‌دهیم)…

از این ارث موقت دنیا اگر چیزی برسد که چه بهتر، اگر هم نرسید، سوال اصلی این نیست که پیروز کیست؟ پیروزی شتری است که در خانه‌ی همه می‌خوابد. مساله‌ی اصلی تقوا است. میراث جاودانه را به متقیان می‌دهند.

بهشت تنها ارثی است که می‌دهند و پس نمی‌گیرند. بهشتیان نمی‌میرند.