سفیان ثوری رحمه الله به علی بن حسن وصیت نموده و گفت:
در سخن و کرداردت از ریاء وخودنمایی اجتناب کن زیرا همه اش شرک است.
از خود بزرگ بینی و عُجب بر حذر باش زیرا عمل صالحِ که در آن عُجب باشد به آسمان بلند نمی شود.
دین ات را جزء از کسیکه بر دین خویش مشفق و مهربان است نگیر، زیرا مثال کسی که بر دین خویش دلسوز نیست مانند طبیبِ مریض است که مرض اش را نه تداوی می تواند و نه خویشتن را نصیحت، غیرخویش را چگونه معالجه و نصیحت کند؟! پس او کسی است که بر دین خود دلسوزی ندارد چگونه بر دین تو دل بسوزاند.
بر نفس خویش رحم کن و اشک بریز زیرا اگر تو بر او رحم نکنی کسی دیگر نمی کند.
همنشین ات کسی باشد که نسبت به دنیا زاهد بوده و مشتاق آخرت است، و از اهل دنیا که عرق در آن اند بر حذر باش زیرا آنها دین و قلب ات را فاسد میسازند.
مرگ را زیاد یاد کن و بر گناهان گذشته ات بخشش بخواه و از الله برای باقی عمرت سلامتی بجو.
سپس ای برادر ادب نیک و اخلاق نیک را بر خود لازم گردان.
با جماعت مخالفت نکن زیرا همه اش خیر است، جز کسی که دینا پرست است، مانند شخصی که خانه یی میسازد و دیگری را ویران میکند…”.
الحلية لأبي نعيم( ٨٢/٧ ٨٥)
