وصیت

وصیت از (وصیت الشی أوصیه) گرفته شده است، وقتی که آن چیز را وصل کرده باشی:

لذا وصیت کننده آنچه را در زمان حیاتش دارد به بعد از مرگش وصل می‌کند.

در اصطلاح شرع عبارت است از سفارش شخص مبنی بر اینکه پس از مرگ او (وصیت کننده) جنس، قرض و یا منفعتی را به کسی دیگر (موصی له) واگذار کرده و ببخشند.

حکم وصیت

وصیت بر هر کس که مالی (قابل وصیت) داشته باشد واجب است:

خداوند متعال می‌فرماید:

( کُتِبَ عَلَیّکُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَکُمْ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَیْراً الْوَصِیَّةُ لِلْوَالِدَیْنِ وَالاَقْرَبِینَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَی الْمُتَّقِینَ) 

(بقره: 180)

«هنگامی که یکی از شما را مرگ فرا رسد اگر دارایی فراوانی از خود به جای گذاشت، وصیت بر شما واجب شده است (و باید) برای پدر و مادر و نزدیکان بطور شایسته وصیت کند، این حق واجبی است بر پرهیزکاران».

از عبدالله بن عمر(رض) روایت است که پیامبرr فرمود: (ما حق امری مسلم له شی یوصی فیه، یبیت لیلتین إلا و وصیته مکتوبة عنده)[1] «هر مسلمانی که مالی قابل وصیت داشته باشد، حق ندارد دو شب بخوابد مگر اینکه وصیت‌نامه‌اش را کنار خود قرار دهد»

[1]) متفق علیه : خ (2738/355/5)، م (1627/1249/3)، د (2845/63/8)، ت (981/224/2)، جه (2699/901/2)، نس (238/6).