چرا سوره فاتحه را در هر نماز میخوانیم و از الله متعال طلب هدایت میکنیم ؟
لحظه‌ی هدایت لحظه‌ای است باشکوه… نوری می‌تابد، عظمتی درونت را چنان فرامی‌گیرد که احساس می‌کنی دنیا دست تو است، احساس می‌کنی همه چیز تمام شده، تویی و یک دنیای «حل شده»… دیگر هیچ چیز مهم نیست، چون پاسخ سوال اصلی را یافته‌ای… فکر می‌کنی همین هدایت نخست برای ادامه‌ی راه کافی است.
اما طبیعتِ سرد و فرسایشیِ این زمین خشک که دنیایش می‌نامند با چنین شوری سر سازگاری ندارد. همه چیز می‌تواند به زودی برای کسی که فکر می‌کند هدایت و ایمان تنها تصدیق است و بس، تبدیل به سرمایی بی‌شکوه و سخت شود.
این راه طولانی را که معلوم نیست کجا به پایان می‌رسد، باید با هدایتی طولانی همانند خودش طی کرد. اینجا هیچ چیز همیشگی نیست. قانونِ ماندن در این جهان نیاز به حرکت دارد. اینجا نمی‌توان یک بار برای همیشه موفق شد، نمی‌توان یک بار برای همیشه ثروتمند شد، نمی‌توان یک بار برای هیمشه رفت…
به رانندگی در جاده‌ای طولانی می‌ماند که باید همیشه دستت روی فرمان باشد… سخت نیست، آسان هم نیست. آسانی‌اش به این است که نشسته‌ای و ماشین دارد خودش می‌رود. سختی‌اش اما این است که نمی‌توانی بخوابی! حتی سی ثانیه…
آن لحظه‌ی نخست خیلی مهم است… آن نور که به قلبت می‌تابد زیبا است، اما همه‌اش نیست. بسیاری بودند که آن لحظه را احساس کردند و شروع کردند اما به پایان نرسیدند… برای همین است که باید حداقل در هر رکعت نماز فرض سوره‌ی حمد را خواند.
